Van flyerontwerper tot topklanten als Apple en Nike: lees het onwaarschijnlijke verhaal van Us by Night-founder Rizon Parein
Voor het tweede jaar op rij verovert Us by Night, een driedaags festival rond design en creativeit, de stad Antwerpen. Het brein daarachter? Rizon Parein, die uitgroeide van flyerontwerper tot befaamd 3D-ontwerper. Wat hem verbindt met Apple, Nike en de film ‘Drive’? Wij gingen voor jou in gesprek met Rizon en zochten het uit.
Rizon, je carrière van flyerontwerper tot gevraagd designer is ‘quite a ride’. Vertel er eens wat over?
Op mijn 17de was ik al bezeten van graffiti. Ik ging ervan uit dat ik daarvan kon leven, en ik kon niet goed overweg met autoriteit, dus ik ben met school gestopt en alleen gaan wonen. Maar leven van graffiti is niet echt gelukt: ik ben toen in de haven beland.
Na twee jaar had ik recht op een uitkering en ben ik daar voor gegaan. Niet om te profiteren, maar omdat ik echt niet gelukkig was met wat ik deed. Ik moest nieuwe life goals hebben. Toen heb ik een, heel aparte, analyse gemaakt: ik wou nooit meer voor een baas werken, ik wou van thuis uit werken – want ik haat pendelen – en ik wou iets met een minimum financieel risico doen.
Die drie goals hebben mij aan het denken gezet: wat past er in dit rijtje? En toen kwam ik op grafisch ontwerper. Ik dacht: ‘Dat kan niet moeilijk zijn. Dat is een foto met wat tekst op’.
In het begin ontwierp ik flyers voor de hiphop-community waarmee ik door de graffiti verbonden was, maar later ben ik de nightlife scene binnengedrongen, bij allerlei discotheken. Mijn ‘truukje’ was eigenlijk om heel goedkoop te werken; maar ik eiste wel dat ik het drukwerk mocht doen. Die flyers waren voor mij mijn leerschool, en zo is mijn ambitie beginnen groeien. Ik wou zotte dingen doen in plaats van de voor de hand liggende.
Na zes, zeven jaar in de nightlife werd ik opgepikt door de creatieve directeur van LG&F (n.v.d.r huidige Famous), Christophe Ghewy. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik op een gegeven moment ook aangesproken werd door buitenlandse spelers. En zo is de bal dus aan het rollen gegaan.
Je hebt een machtig portfolio inmiddels. Wat vind je het leukst om te doen?
Ik denk soms dat ik een gefrustreerde architect ben. Ik houd enorm van architectuur maar evengoed van het design van een scheerapparaat. Mijn passie is het modeleren, het creëren van een object. In de grafiek worden er vaak zaken gemaakt met het idee dat het er van één kant goed moet uitzien, maar ik ga er eigenlijk van uit dat wanneer ik iets maak, dat ook fysiek moet maakbaar zijn en van elke hoek interessant moet zijn. Meestal wordt dat dan niet fysiek gebruikt, maar toch is dat mijn uitgangspunt.
Nu bijvoorbeeld bij Nike is dat wel het geval. Heel wat zaken komen terug in de winkelinstallaties. Ik heb een soort van bal ontworpen, als een soort van airbubble met een ventiel in, zoals de Air Max schoenen. En die bal is echt een leven beginnen leiden: hij wordt al drie jaar fysiek gebruikt tijdens de Air Max Days, over verschillende landen heen. En dat vind ik dan echt plezant.
We zijn er nu al een beetje over bezig. Hoe ziet je creatieve proces eruit? Waar begin je?
In de reclamesector krijg je meestal een briefing die na veel trekken en sleuren aan de klant verkocht is. Bij die briefing hoort vaak een moodboard; maar dat moodboard is eigenlijk het werk van iemand anders. En toch verwacht de klant dat je exact zoiets maakt. Dat was voor mij, en mijn creativiteit, écht niet evident.
Bij Nike is dat dus anders. Nike gebruikt voor nieuwe producten geen reclamebureaus. Dus je start heel organisch aan de bron: je krijgt een lijst met waardes van de nieuwe schoen en daarmee moet je van nul een campagne opbouwen. Dat duurt wel even hoor, maar het werk wordt er altijd beter op.
Naast je werken voor Nike zien we een hoop neon in je portfolio. Wat trekt je aan in die esthetiek?
In de graffiti-scene is het dé uitdaging om een eigen stijl te hebben. Dat was echt stoer als je kon zeggen: ‘ik heb dat ontdekt’.
Die mentaliteit heeft me altijd bezig gehouden. Zoeken, zoeken, zoeken… tot ik op een gegeven moment van Famous een job kreeg voor Eristoff. Zij vroegen of ik een neon kon maken dat de klant kon overtuigen dat het een echte was. En dat was echt bij mij van: ‘Doen! Da’s cool, dat heeft echt magie zo’n neon’.
Maar ik moest natuurlijk iets hebben dat viraal zou gaan. Die inspiratie heb ik gehaald bij de film Drive. Ik had die film gezien en ben diezelfde nacht nog begonnen aan een neon. De volgende ochtend stond ik op en mijn mailbox was ontploft: de helft Ryan Gossling-chicks die een poster wouden, de helft mensen met echte briefings. Onder andere van GQ-magazine uit de States die op het einde van hun brief meedeelden dat zij de shipping zouden regelen. Veel mensen dachten dat het een echte neon was (lacht).
Maar bon, dat beeld ging dus viraal, en er zijn massa’s jobs uit voortgevloeid. Facebook, Eristoff, Apple, Nike, Jay-Z,… allemaal namen van opdrachten waarvoor ik neons maakte. Het is echt endless.
Geef eens een tip voor beginnende designers?
Voor mij was de eerste keer dat ik naar OFFF in Barcelona ben gegaan, een echte eye opener. De mensen die ik daar zag waren eigenlijk een soort van Adobe-rebellen: ze gebruikten die tools volledig verkeerd, maar op een goede manier. En zonder de handleiding te volgen, kwamen ze tot unieke resultaten, van film tot animatie tot mode. Echt alles mogelijk. Ik vind het heel fijn om die kennis te delen met beginnende designers.
Je spreekt nu over OFFF Barcelona, maar vertel ons eens iets meer over US by night?
In 2016 vroeg de stad Antwerpen me of ik curator wou zijn voor het onderdeel design op ‘Born in Antwerp’. Mijn reflex was toen om een OFFF franchise te organiseren, omdat ik er het jaar ervoor nog was gaan spreken.
Maar ik wou er wél wat meer rock en roll en vuur insteken. Ik had zoiets van ‘zouden we het niet meer benaderen als een nightlife experience? We gaan dat om te beginnen al ’s avonds doen. En alles moet op punt staan’. De enige vraag die ik me toen nog stelde, was hoe ik het sociale aspect er kon in brengen. Want uiteindelijk komen veel mensen toch ook om te netwerken aan de bar en elkaar te inspireren.
Ik herinnerde mij de periode toen ik drie maand in New York zat. Daar ging ik regelmatig naar de Brooklyn Night Market: een industrieel pand met een nieuwe manier van uitgaan. Dat was ’s nachts een sociaal gebeuren met een flee market, craft shops, food shops, concert podia… Ik had zoiets van ‘als ik nu eens zo een night market naast de conferentiezaal kan plakken.’ En daar zijn we voor gegaan.
Nog even terug naar eigen land: wat vind je van de designscene in Vlaanderen? Hoe staan we ervoor?
Da’s een moeilijke vraag sinds alles online gebeurt. Soms ben je benieuwd naar waar een artiest vandaan komt maar staan er geen adresgegevens op zijn website. Dat is niet meer nodig hè; je hebt een mailadres, telefoonnummer,…
Wat me wel opvalt in Antwerpen is dat de aanwezigheid van de mode-scene een impact heeft op de creativiteit in onze stad. Het legt de lat hoog en maakt mensen kritisch op een goede manier.
Onlangs deed ik een lezing op de Karel De Grote Hogeschool, en ik was verrast hoe hard de ondernemingszin al aanwezig is. Ik had zoiets van ‘echt waanzin’, want ik dacht dat dat enkel bestond in de Big Apple. Die studenten vormen onderling teams en gaan elkaar aanvullen.
Ik kan me voorstellen dat als ik wel gestudeerd had, en er bijvoorbeeld van mijn vrienden eentje copywriter was, eentje account en ik vormgever, wij een succesvol reclamebureau hadden kunnen uit de grond stappen. Of tandenborstels ontworpen. Dat kan ook.
Dat is eigenlijk iets wat we ook terugzien bij Us By Night hé?
Ja inderdaad, dat klopt. Vorig jaar had ik echt zoiets van ‘oei, dat kan ik niet alleen, ik heb een team nodig’. En dus ben ik met Wecomeasfriends in zee gegaan. Da’s echt een dreamteam: ik zag dat het allemaal gewoon goed en juist gebeurde, met eenzelfde overgave als de mijne. Dat maakt het leven wel veel eenvoudiger, als je de dingen kan loslaten. In team is de winning concept!
